Magdalena Karłowicz

Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Wojciecha Gersona w Warszawie oraz Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie dyplom z rzeźby otrzymała w pracowni prof. Macieja Szańkowskiego. Zajmuje się rzeźbą w szerokim jej rozumieniu, począwszy od portretu, przez obiekty efemeryczne, na małej formie rzeźbiarskiej kończąc. Porusza się również w innych dziedzinach sztuk wizualnych, choćby w rysunku i grafice. Autorka kilkunastu wystaw indywidualnych oraz kilkudziesięciu zbiorowych. Uczestniczka plenerów, festiwali, sympozjów, aukcji i targów sztuki. Wystawiała m.in. w galeriach Białej Podlaskiej, Częstochowy, Ciechnowa, Lubaczowa, Legionowa, Łodzi, Radomia, Radzymina, Ostrołęki, Ostrowca Świętokrzyskiego, Szczecina, Torunia, Wołomina, Warszawy, Węgrowa i Wiednia.

Ważniejsze wydarzenia:

2020 – Wystawa zbiorowa „Trudne niebo", Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu

2019 – Wystawa 14. Międzynarodowy Salon Sztuki, BWA Ostrowiec Świętokrzyski

2019 – „W pień", Wola Center, Warszawa

2018 – „Piękno", Galeria Podlaska, Biała Podlaska

2013 – „Mistrz i Uczniowie – Maciej Szańkowski i jego pracownie", Galeria Łaźnia, Radom

2011 – Wyróżnienie podczas VII Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego, Lubaczów

2011 – „Horyzonty", Galeria Krytyków Pokaz, Warszawa (wystawa indywidualna)

2011 – Festiwal Sztuki 3M "Ziemia", Galeria Ostrołęka, Ostrołęka; Galeria "C", Ciechanów; Galeria Elektor, Warszawa

2006 – II Nagroda podczas VI Triennale Sztuki Sacrum, Częstochowa

„Anioły mogą się wydawać tematem banalnym, zazwyczaj ich idealne, słodkie figurki pełnią funkcję ozdoby lub czegoś w rodzaju współczesnego amuletu. Aniołom Magdaleny Karłowicz daleko do doskonałości – nie mają idealnych proporcji, szumnych skrzydeł i falistych włosów. Smukłe z gładko ogolonymi głowami, przygięte, zrezygnowane, z bezradnie opuszczonymi dłońmi, nie potrafią się unieść. Skarlały skrzydła, stopy wrosły w ziemię, więc nawet jeśli wznoszą głowę i wspinają się na palce, ich kruche ciała więzną w splotach mocnych sznurów. Tak naprawdę to ludzie jak mówi portugalski noblista Jose Saramago: „...ludzie bowiem to anioły bez skrzydeł, i to jest właśnie takie piękne, urodzić się bez skrzydeł i wyhodować je sobie..." - Małgorzata Nikolska

(Fragment tekstu „Ślady na piasku", Kraina Bugu, 2019 r)