Polski (Polish) 
English (United Kingdom) 
Jakub Dominik...i świat staje się tęczą.
Wystawa archiwalna
Jakub Dominik / ...I ŚWIAT STAJE SIĘ TĘCZĄ
Artysta: Jakub Dominik
Miejsce: Galeria 101 Projekt, Piękna 62/64
Daty: 02.12 - 16.12.2016
Doskonałą znajomością zasad konstruowania kompozycji, kontrastowania barw ciepłych i chłodnych oraz perfekcyjnego harmonizowania ich ostrych zestawień, podobnie jak i sumiennie odrobioną lekcją op-artu, nie da się wytłumaczyć fenomenu malarstwa Jakuba Dominika. Przeciwnie - budząca zachwyt warsztatowa błyskotliwość, tęczowy blask kolorów i naskórek dekoracyjności przysłaniają nieco ich specyficzny – bo radosny – romantyzm i przejawiającą się w nich, równie radosną, afirmację natury. Mimo wyraźnej „skłonności” do abstrakcji, artysta nie oddala się nadmiernie od sztuki przedstawieniowej. Najchętniej maluje pejzaże i kameralne wnętrza, w których często królują wszechobecne koty. Niejednokrotnie łączy oba te tematy, ukazując krajobraz widziany z wewnątrz pomieszczenia i uporządkowany kadrem prostokąta okiennej framugi. Podstawą syntetycznego charakteru jego obrazów zdają się być doświadczenie i przeżycia wynikające z uważnego i długotrwałego studiowania natury - z nawarstwiania się zarówno efektów kolejnych spostrzeżeń jak i, budzonych jej pięknem, emocji. Rozległe pejzażowe panoramy emanują słonecznym ciepłem swojskości. Ich podniesiony horyzont i gęstość poletek, układających się w hipnotyczny rytm sfalowanych wzgórz, przypomina fotograficzne ikony polskiego krajobrazu stworzone przez Pawła Pierścińskiego i Kielecką Szkołę Krajobrazu. Artysta umiejętnie tworzy iluzję głębi przestrzeni układem abstrakcyjnie barwnych pasiaków pól lub zróżnicowanymi wielkościami kulistych kształtów koron drzew. Nimi konstruuje schematy perspektywy geometrycznej, nie unika także perspektywy powietrznej: kolejne elementy kompozycji, w miarę oddalania się w głąb obrazu są malowane coraz bardziej stonowanymi walorami kolorów. Żongluje przeciwieństwami: płaskimi formami tworzy złudzenie trójwymiarowej przestrzeni a abstrakcyjnymi kształtami i barwami – wizerunki rozpoznawalnej rzeczywistości. Kolorystyczna dźwięczność malarstwa Jakuba Dominika budzi muzyczne skojarzenia, zarówno swoistą wizualną rytmicznością jak i darem bezpośredniego trafiania do emocji odbiorcy. Niezwykle mocno odczuwa się zawartą w nim radość tworzenia piękna i równie wielką radość dzielenia się nim z innymi. I być może to właśnie – bo tak rzadko spotykane – jest jego największą wartością.
Stanisława Zacharko-Łagowska
