RZEŹBA/Krzysztof Ostrzeszewicz

Artysta: Krzysztof Ostrzeszewicz

Miejsce: Galeria (-1) Polskiego Komitetu Olimpijskiego

Daty: 13.02 - 08.03.2019

Kuratorki: Kama Zboralska i Paulina Świerczyńska

Ciało ludzkie, jako idealnie odpowiadający założeniom rzeźby problem plastyczny, daje doskonały punkt wyjścia dla twórczości, w której obok talentu i pomysłowości liczą się również - udowadniane na każdym kroku - umiejętności warsztatowe. Przykładem tego typu działalności jest twórczość Krzysztofa Ostrzeszewicza. Dzięki wykorzystaniu syntetycznych, uproszczonych form, artyście udaje się osiągnąć uniwersalizację przedstawień z pominięciem psychologicznie pogłębionego ładunku treściowego. Rzeźby te nie pokazują indywidualnego wnętrza portretowanej postaci, ale jedynie ogólną ideę przedstawianej rzeczy. Artysta odrzuca szczegóły modela, które wskazywać by mogły na daną jednostkę i jednocześnie oddalałyby go od ogólnych treści. Postaci z reguły nie posiadają twarzy - niekiedy jedynie pewne jej partie są zarysowane w celu spotęgowania ekspresji. Wzrok widza skupiać ma się na samej formie, ogólnej bryle, a później dopiero na szczególe. Baczny obserwator zauważy bowiem, że przy tej oszczędności użytych środków formalnych pewne partie pozostają dopracowane, stanowią one symbole, znaki sugerujące właściwą interpretację przedstawień, jak wzniesione ku górze dłonie Lady Makbet, czy bukiet maków Persefony. W rzeźbie "Macierzyństwo" również mamy do czynienia z bardzo oszczędnym operowaniem szczegółem. Właściwie wszystkie cechy kobiece , takie jak piersi czy rysy twarzy, zostały jedynie zasugerowane. Obie postaci, matki i dziecka, są ściśle ze sobą zespolone, tworzą zbitą formę, co dobitnie podkreśla ideę macierzyństwa. Sama bryła stanowi tutaj symbol. Podobnie jest w przypadku "Brzemiennej", gdzie mocno zaakcentowana partia brzucha wyłania się ze schematu proporcji kobiecej sylwetki. Twórczość ta jest pełna kulturowych odniesień, a sami bohaterowie najczęściej pochodzą z mitologii czy biblii. Myślę, że aktualnie trzeba mieć odwagę nie tylko do tego, by tak śmiało poruszać się w świecie figuracji, ale, przewrotnie, również w tematyce tradycyjnych przedstawień. Konsekwencją tej odwagi w przypadku rzeźb Krzysztofa Ostrzeszewicza jest uzyskanie współczesnego komentarza dla form i tematów tak tradycyjnych. Twórczość ta jest przykładem na to, że da się rozwijać swoją oryginalną działalność artystyczną będącą kontynuacją znanego od starożytności kanonu piękna, przetwarzając tradycyjne wzory, przy jednoczesnym poszukiwaniu nowatorskich form ekspresji. Krzysztof Ostrzeszewicz nie boi się sięgać po tematy, w których tak chętnie wypowiadali się jego poprzednicy, świadomie angażując się w ten artystyczny dialog pokoleń. W jego postawie twórczej widoczny jest szacunek do poprzedników – nierzadko mistrzów – ale i pasja wynikająca z robienia czegoś na przekór autorytetom – zaznaczenia indywidualnego pierwiastka – nie po to, by kwestionować przeszłe dokonania, ale żeby pokazać, iż w sztuce figuratywnej jest miejsce dla oryginalnego głosu.

Paulina Świerczyńska