GRANICA KSZTAŁTU

Artyści: Joanna Głażewska i Michał Wietrow

Miejsce: Galeria 101 Projekt

Data: 19.11-02.12.2021

Kurator wystawy: Paulina Świerczyńska-Brzezińska

ZOBACZ KATALOG

Twórczość Joanny Głażewskiej, skupiona na malarskich problemach charakterystycznych dla abstrakcji, opiera się na niezwykłej precyzji w budowaniu rytmicznych sekwencji, połączonych z głęboką wrażliwością kolorystyczną. Kompozycje bazujące na kontrastowych zestawieniach barw są kompilacjami układów geometrycznych, wypełniającymi pole obrazu. Prace Joanny Głażewskiej nie ilustrują konkretnych miejsc, czy sytuacji. Są raczej formą studyjnej analizy fragmentu widzianej rzeczywistości. To nie przestrzeń sama w sobie jest tutaj bohaterem, ale jedynie pewien jej fragment lub związane z nią wspomnienia i odczuwane emocje. Rejestracja na płótnie malarskich inspiracji oparta jest na wnikliwej analizie, której konsekwencję stanowi mnogość składających się na kompozycję elementów. Wyjątkowa precyzja tworzenia harmonijnych sekwencji potwierdza, że w malarstwie tym nie ma miejsca na przypadkowość. Artystka swobodnie porusza się w świecie form abstrakcyjnych, a wybór tych środków zawsze podyktowany jest tematem obrazów. W pewien sposób porządkuje ona zastaną rzeczywistość, zespala ze sobą różne sposoby obcowania z otaczającym światem, zmieniając je w czyste doznania wizualne. Treść nie jest przy tym nigdy dodatkiem do formy, ale zawsze jej elementem nadrzędnym. Można zachwycić się zręcznością Artystki w operowaniu zróżnicowanymi środkami formalnymi, ale należy zaznaczyć, że warsztatowa sprawność nie dałaby należytego emocjonalnego efektu bez głębokiej wrażliwości i precyzyjnego doboru formy do prezentowanej treści.

Głównym obszarem inspiracji dla twórczych poszukiwań Michała Wietrowa jest ludzkie ciało. Pace Artysty bywają mocno osadzone w określonej fabule – jak w przypadku cyklu rzeźbiarskiego „Hern”, w którym kontekst kulturowy z czasem zaciera się, dając źródło tworzonej w charakterystycznej stylistyce grupie rzeźb, do której Artysta powraca od kilku lat. Realizm ukazania ludzkiego ciała został tutaj zestawiony z surrealistyczną wizją zbudowanego wokół człowieka otoczenia, jednoznacznie nawiązującego do mitologicznych źródeł cyklu. Sylwetkę tytułowego Herna przedstawia tak, jak prawdopodobnie musieli widzieć ją ludzie przed wiekami. Posiada wyraźne ludzkie kształty, ale jest w niej również bardzo wyraźny element obcości. To, co pozornie znane, ma w sobie coś mrocznego, tajemniczego. Wzbudza lęk, ale i fascynację. Obok wcześniej wspomnianej grupy rzeźb, na wystawie zaprezentowane zostały również zgoła odmienne prace. Są skupione na pojedynczej figurze – zazwyczaj kobiecej. Dążą do uogólnienia postaci i maksymalnej syntezy. Artysta, który mimo młodego wieku zdążył już udowodnić, że z tradycyjną rzeźbą figuralną jest w stanie doskonale sobie poradzić, przekracza pewne granice dosłowności, idąc w kierunku form syntetycznych, niekiedy wręcz znajdujących się na pograniczu abstrakcji. Uogólnione, uproszczone sylwetki posiadają coraz mniej znaków rozpoznawczych, niekiedy sugerując jedynie odbiorcy pewne cechy. Idealne kobiece ciało, pojęcie rozumiane przez pryzmat ogólnie przyjętych norm, staje się punktem wyjścia do analizy już nie tylko formalnych problemów rzeźbiarskich, ale bogatego ładunku treściowego.

Paulina Świerczyńska-Brzezińska