Figury

Artyści: Olga Prokop-Miśniakiewicz | Ireneusz Jankowski

Miejsce: Galeria 101 Projekt

Data: 03.03 - 16.03.2023

Kuratorka wystawy: Paulina Świerczyńska-Brzezińska

ZOBACZ KATALOG

Ireneusz Jankowski w swojej twórczości konstruuje świat oparty na porządku, harmonii i rytmie. Ukazuje bogactwo pejzażu zorganizowanego w dziele plastycznym za pomocą kształtów, będących jednocześnie konkretnymi symbolami. Figury, takie jak linie, koła i kwadraty, powtarzają się nie bez celu. Są odniesieniem do osobistych wspomnień istniejących miejsc. Konstrukcyjna precyzja potęguje wrażenie spokoju, pozwalając na całkowite oddane się zmysłowemu odczuwaniu odprzedmiotowionego pejzażu. Artysta wykorzystuje narzędzia abstrakcji geometrycznej do kreowania własnej, unikatowej koncepcji pejzażu. Szczególnie bliskie jego twórczości są założenia neoplastycyzmu, w którym podział płaszczyzny odpowiadał ogólnym proporcjom istniejącym w naturze. Nie bez znaczenia w tym kontekście jest również kolorystyka kompozycji, w większości oparta na wykorzystaniu barw podstawowych (czerwony, żółty, niebieski) i trzech „niekolorów” (czarny, szary, biały). Widoczne jest tu skupienie się na równowadze, proporcji, kierunkach, kształtach, ale przede wszystkim na zależnościach między nimi. Dynamizm kompozycji wzmocniony zostaje za pomocą wprowadzania elementów płaskorzeźby. Trzeci wymiar potęguje wrażenie ruchu, wprowadza dodatkowy, zmienny pierwiastek za pomocą gry światła i cienia. Synteza geometrycznych minimalistycznych kompozycji pozwala odbiorcy nie tylko patrzeć na pejzaż, ale odczuwać go w taki sposób, w jaki, dzięki swojej wrażliwości, czuje go artysta.

Olga Prokop-Miśniakiewicz przez długi czas znana była odbiorcom przede wszystkim jako malarka, od kilku lat natomiast skupia swoje twórcze zainteresowania przede wszystkim na rzeźbie. Jest to pewnego rodzaju kontynuacja, a właściwie rozwinięcie jej artystycznych zainteresowań skoncentrowanych na sztuce figuratywnej. Czynnikami istotnymi w kreowanych przez nią przedstawieniach są głównie emocje. Artystka, wykorzystując formy ludzkiego ciała (lub jego fragmentów), skupia się na poruszaniu ogólnych treści. Ekspresja przedstawień wynika tutaj z napięcia mięśni, układu ciała i niekiedy relacji oraz napięć między postaciami. Precyzyjnie odwzorowane fragmenty ciała zlewają się z uproszczoną bryła lub zostają „urwane”. Dziewczyny zakrywają swoje twarze – bo to nie one są tutaj istotne. Emocje ukazane za pomocą przepełnionych ekspresją kompozycji nie towarzyszą bowiem konkretnej jednostce. Te ogólne wrażenia odnoszą się niekiedy także do określonych sytuacji, jak w przypadku prezentowanej na wystawie rzeźby „Bucza”. Fragmenty rozczłonkowanych rozrzuconych fragmentów ciał w symboliczny sposób odnoszą się do bardzo konkretnej, aktualnej historii. W rzeźbie tej artystka właściwie wykorzystuje motywy charakterystyczne dla swoich innych realizacji, jak fragmenty klęczących ciał, zakończonych na torsie. Pokazuje w jaki sposób motyw ludzkiego ciała, wykorzystany w różnych kompozycjach, niesie za sobą zupełnie inne treści. Artystka pokazuje ludzkie ciało nie po to, by kopiować naturę, ale by za jej pomocą sięgać głębiej, do sfery uczuć i doświadczeń.

Paulina Świerczyńska-Brzezińska